چطور وابستگی زیادی خود به گوشی همراه را ترک کنید
روز شما با بالا و پایین رفتن‌های بیش از حد در نیوزفیدها شروع نشده و تمام نمی‌شود.
صبح‌ها با چند حرکت کششی سبک یا مدیتیشن روزانه از خواب بیدار می‌شوید و شب‌ها هم بعد از نوشتن یادداشت روزانه یا با بوسه شب بخیر کسی که دوستش دارید به خواب می‌ر‌وید و سلامت خواب شما از این بابت ممنون شماست.
شما و گوشی‌تان در یک تخت نمی‌خوابید.
حتی شاید اتاق مشترک هم نداشته باشید. و می‌دانید که این فاصله، بسیار چیز خوبی است و بدون نیاز به مقاومت در برابر میل‌تان به چک کردن گوشی که آیا رئیس‌تان ایمیل فوری برای‌تان ارسال کرده یا نه، یا عشق‌تان بالاخره جواب‌تان را داده یا نه، بسیار عمیق‌تر می‌خوابید.
هنگام تجربیات اعجاب انگیز، گوشی در جیب‌تان می‌ماند.
بلدید که چطور محسور یک غروب زیبای آفتاب شوید، بعد از یک کوهپیمایی در تمام طول روز، در قله استراحت کنید و می‌دانید چگونه نقاشی‌های هنرمند موردعلاقه‌تان را در یک گالری تحسین کنید بدون این‌که عکسی از آنها بگیرید.
گوشی شما ، نقش آلارم ساعت را هم بازی نمی‌کند.
ساعت آلارم دار برای همین جور وقت‌هاست، نه گوشی‌تان.
▪ هلاک این نیستید که به خودتان فشار بیاورید تا زودتر جواب پیام را بدهید.
این، زیبایی پیام متنی است، از وقتی که فرستاده می‌شوند روی گوشی‌تان می نشینند تا شما شما آماده خواندن و پاسخگویی به آنها شوید. بنابراین شما هرچقدر زمان که لازم است فرصت می‌دهید و این شگفت انگیز است.
ازسوی دیگر هم، وقتی دیگران فورا جواب شما را نمی‌دهند، کنترل‌تان را از دست نمی‌دهید.
این طرز فکر، دو سویه است. به اندازه کافی مطمئن هستید که درک کنید دیگران هم سرشان با چیزهای دیگر شلوغ است؛ درست مثل خود شما. اگردر عرض ۳۵ ثانیه جواب شما را ندهند، معنیش این نیست که از شما بیزارند یا از دست شما ناراحتند. بنابراین به راحتی به نفس کشیدن ادامه می‌دهید انگار که اصلا مکالمه‌ای را شروع نکرده‌اید که این هم چیز شگفت‌انگیزی است.
گوشی شما هرگز سر میز غذا هم راه پیدا نمی‌کند.
زمان غذا، برای تغذیه جسم‌تان است و ارتباطی که با خانواده یا دوستان‌تان که هم‌اکنون کنارتان هستند، برقرار می‌کنید. بقیه دنیا می‌توانند برای تقاضای توجه شما، ۲۰ دقیقه منتظر بمانند.
می‌دانید بهترین غذاها آنهایی هستند که بتوان آنها را چشید؛ نه در اینستاگرام.
بله عکس انداختن از غذای‌تان جالب است اما دخالت گوشی در بشقاب غذا، خوشمزه‌ترش نمی‌کند.
هنوز یادتان است که از یک نقشه واقعی چطور استفاده کنید.
قبل از ظهور گوگل مپ، افراد بازهم به موقع آدرس‌های جدید را پیدا می‌کردند و به انجا می‌رسیدند. چه به یک شهر جدید سفر کنید، چه در یک رشته‌کوه گسترده، کوهنوردی کنید، می‌توانید بدون استفاده از جی پی اس هم به خوبی موقعیت یابی نمایید.
یک روز تعطیل می‌توانید از اسکرین دور باشید و واقعا هم لذت ببرید.
تعطیلات برای وقت گذرانی در دنیای بیرون است؛ نه این‌که تمام وقت به صفحه‌ای خیره شوید که در طول هفته هم وقت زیادی را صرف آن می‌کنید. با اراده خودتان گوشی ار کنار گذاشته و می‌دانید که از این‌کار سود خواهید برد.
▪ هنوزهم با خواندن کتاب کاغذی، آن لذت ناب را حس می‌کنید.
خواندن از روی اسکرین، لذت کتاب کاغذی را ندارد و به منابع ذهنی ما فشار وارد می‌کند، مانع غوطه‌وری عمیق در کتاب شده و نمی‌گذارد آن‌چه را خوانده‌ایم به ذهن بسپاریم و از خواندن به رضایت برسیم. شما می‌دانید که لمس لبه‌های خشک کاغذ و ورق زدن‌شان، تجربه‌ای است که جایگزین ندارد. حتی به شما کمک می‌کند بهتر بخوابید.
اجازه می‌دهید به جای حافظه گوشی، مغرتان خاطرات مهم را نگهداری کند.
توانایی یادآوری‌تان خوب است و حافظه تیزی دارید، از فریاد تماشاچیان در آخرین کنسرتی که رفته بودید گرفته تا لباسی که در جشن تولد بهترین دوست‌تان پوشیدید. محول نکردن این‌کار به گوشی، نیازمند توجه بیشترشما و به یاد سپاری اطلاعات بیشتر است.
به دور از تکنولوژی ورزش می‌کنید و از هر لحظه آن لذت می‌برید.
بله، گوش دادن به پلی لیست انرژی زا، شما را سرحال و پرتحرک می‌کند اما مرور ذهنی آهنگ‌ها، و مشغول کردن ذهن یکی از بهترین گزینه‌های در دسترس مدیتیشن متحرک است. و حس نوظهور Zen را دوباره ایجاد می‌کند.
هرگز تصادفا گوشی‌تان را در توالت نمی‌اندازید.
چون داخل حمام و دستشویی ازآن استفاده نمی‌کنید، بسیار بد و ناهنجار است.
