آیا افرادی که خودکشی میکنند با آدم های عادی فرق دارند
DNA افرادی که در گروه خودکشی قرار داشتند، تحت تاثیر فرایندی به نام متیلاسیون است که در تنظیم رشد سلولی دخیل است. متیلاسیون همان جریانی است که جلوی فعالیت ژنهای ناخواسته را در سلولها می گیرد تا مثلا ژنی که برای ساخت پوست ضروری است، برای این کار فعال شود، نه برای ساختن بافت قلب.
میزان متیلاسیون در مغزهای گروه خودکشی تقریبا ۱۰ برابر گروه دیگر بود و ژنی که غیر فعال شده بود، نوعی گیرنده پیامهای شیمیایی بود که در تنظیم رفتار نقشی اساسی دارد. پژوهشگران در این مقاله احتمال می دهند که این روند در “طولانی شدن و یا بازگشت اختلالات افسردگی” دخیل باشد. در پژوهش هایی که پیش از این انجام شد، مشخص شد که تغییر در فرایند متیلاسیون می تواند حاصل ترکیبی از عوامل ژنتیک و محیطی به نام “اپیژنتیک” باشد.
دکتر مایکل پولتر، سرپرست این تحقیقات می گوید: این مسئله که ژنوم تا این حد در مغز منعطف عمل میکند، بسیار تعجب آور است چون سلولهای مغزی تقسیم نمی شوند. نورونها در آغاز زندگی به وجود می آیند بنا بر این دانستن اینکه مکانیزم های اپیژنتیک همچنان اتفاق می افتند، جالب است. یافته های این تحقیق راه را برای پژوهش در این باره و یافتن روش های درمانی تازه باز میکند.
جان کریستال، سردبیر نشریه بایالاجیکال سایکالاجی می گوید: “شواهد تازه به دست آمده نشان می دهد که عوامل ژنتیک و محیطی میتوانند تغییرات طولانی مدت در مغز ایجاد کنند. به علاوه این تغییرات میتوانند در روند زندگی فرد تغییرات اساسی ایجاد کنند. این تغییرات شامل افزایش اختلالات مربوط به افسردگی و احتمالا خودکشی هستند.
