کودکان خط‌ها را به اشکال مختلف می‌کشند. خط ضخیم، نازک، خط نقطه، خط مداوم، عمودی، افقی، زاویه‌دار، مارپیچ و غیره. همچنین خطوط ممکن است براق یا مات و یا شفاف باشند و این بدین معنا است که خط به تنهایی توانایی آن را دارد که حالت‌های روانی مختلف مانند غم، شادی، بوالهوسی، عصبانیت، اعتقاد به خود و یا نمادهای مختلف را نشان دهد.
برای تحلیل و تعبیر خطوط و یا خط نوشتاری قواعد ساده و معتبری وجود دارد: وقتی راحتی و خوشحالی باشد حرکات را وسیع و پردامنه می‌کند، نتیجه‌اش خطوطی بازتر و بلندتر است. نیروی زندگی با علائم و خطوط بلند که به طرف بالا می‌‌روند بیان می‌شود. همچنین پرخاشگری کودکان با قطعه قطعه کردن و متغیر نمودن و بهم پیچیدن خطوط، نشان داده می‌شود.
تجربه نشان داده است که خط‌هایی که با نیروی زیاد و پر رنگ شروع می‌شوند و به صورت کاملاً بی‌رنگ به پایان می‌رسند، نشانگر کمبود جوش و خروش و عدم قابلیت کودک برای به پایان رساندن فعالیت در دست انجام و به طور کلی نشانگر آن نیروی درونی است که نتوانسته است محل مناسبی برای اظهار وجود پیدا کند.
همچنین کودکانی که همیشه می‌خواهند اظهار وجود کنند و در عین حال اغلب بیش از دیگران زیر فشار قرار دارند، اشکالی با خطوط پراکنده ترسیم می‌کنند. اگر قسمت‌هایی از ترکیب نقاشی بر اثر چندین بار خط خوردن مخفی مانده باشد، بیانگر مشکلات عاطفی و دلهره، ترس خالق آن از شیء یا شخصی است که با خط خطی مخفی شده است.
اگر قسمتی از نقاشی با خطوط بی‌رنگ مخفی شده باشد نشاندهنده امنیت و سازگاری کودک است. خط برانگیخته و خشنی که تا حد پاره کردن کاغذ پیش می‌رود نارضایتی و پرخاشگری را نشان می‌دهد. خط کمرنگ نشان دهنده حساسیت، ملایمت و ظرافت است و گاهی نیز کمرویی، فقدان اعتماد به نفس و تردید آزمودنی را برجسته می‌سازد.
خطوط استوار و مستقیم حاکی از اعتماد به نفس، مصمم بودن و در عین حال تأثیر ناپذیری آزمودنی هستند، بالعکس خطوط منقطع در افراد تأثیرپذیر، مردد و کمال جو دیده می‌شود.همچنین خطوط موازی، سایه‌ها و چهار خانه‌ها در افراد مضطرب دیده می‌شوند. سایه‌ها و رنگ‌های خاکستری نشانه افسردگی هستند،
اما ابعاد سایه‌ها، مدت زمانی که کودک به سایه زدن اختصاص می‌دهد و از سرگیری آنها بیش از سایه‌ها به خودی خود اهمیت دارند، البته توضیح درباره خطوط در اینجا خاتمه پیدا نمی‌کند و مبحث تفسیر خطوط، گسترده‌تر و پیچیده‌تر از این‌ها است.
به‌طور کلی می‌توان گفت که کودکانی که رسم و نقاشی آنها با تناسب بر روی کاغذ رسم شده، کودکانی آرام هستند. به نظر متخصصان کودکانی که فضا را بهتر از دیگران حس می‌کنند دارای قابلیت درک بهتری هستند. همچنین بکارگیری فضا نشاندهنده ارتباط و طریقه واکنش کودک و محیط اطراف اوست.
خارج شدن نقاشی از کادر کاغذ می‌تواند نشان دهنده عقب‌ماندگی ذهنی، کمبود محبت، کمبود اعتماد به نفس و جلب توجه اطرافیان باشد. کودکان خجالتی و کمرو نیز در گوشه کاغذ و یا در قسمت محدودی از فضای کاغذ و یا بر روی کاغذ کوچکی نقاشی می‌کنند، زیرا در مقابل سطح کاغذهای بزرگ خود را گم می‌کنند و این نیز می‌تواند نشانگر عدم اعتماد و اطمینان به خود باشد.
