مقاله ای جامع درباره راه های تشخیص دیبات نوع یک از نوع دو
دو نوع اصلی از دیابت وجود دارد، و هنوز بسیاری از مردم نمی‌دانند که این دو چقدر با هم متفاوت هستند.
به عنوان کسی که حدوداً ۴۰ سال پیش به دیابت نوع ۱ مبتلا شدم، با این بیماری آشنایی بسیاری دارم. من در کودکی مبتلا، و نوجوانی و بزرگسالی خود را با آن سپری کردم. زمانی که تصمیم به بچه‌دار شدن گرفتم، باید چگونگی مدیریت در در دوران بارداری را می‌آموختم.
ابتلا به دیابت نوع ۱ به این معناست که من در اقلیت هستم: از حدود ۲۹ میلیون آمریکایی که مبتلا به دیابت هستند، تنها ۱.۲۵ میلیون نفر دیابت نوع ۱ دارند. بیشتر آنها به دیابت نوع ۲ مبتلا هستند، که شکلی کاملاً متفاوت دارد.
دکتر گَری شینر، متخصص دیابت در پنسیلوانیا و نویسنده‌ی کتاب: مثل یک لوزالمعده فکر کن، می‌گوید، مقایسه نوع ۱ با نوع ۲ مانند مقایسه سیب با تراکتور است. تنها نقطه‌ی مشترک آن دو عدم توانایی در کنترل قند خون است. ۵ تفاوت مهم آن دو در ادامه آمده است.
۱. نوع ۱ یک بیماری خود ایمنی است، حال آنکه دیابت نوع ۲ چنین نیست.
دیابت زمانی بروز می‌کند که بدن شما با انسولین مشکل داشته باشد، هورمونی که در تبدیل قند موجود در غذاها به انرژی کمک می‌کند. زمانی که در بدن شما انسولین کافی وجود ندارد، قند در جریان خون ذخیره می‌شود و می‌تواند شما را بیمار کند.
افراد مبتلا به هر دو نوع دیابت ۱ و ۲ با این مشکل مواجه هستند، اما متفاوت آنها چیست. اگر فرد مبتلا به نوع ۱ باشد، بدن او به هیچ وجه انسولین تولید نمی‌کند. به همین دلیل، نوع ۱ این بیماری یک بیماری خود ایمنی است، به نحوی که به سیستم ایمنی بدن حمله می‌کند و سلول‌های سازنده‌ی انسولین در پانکراس را از بین می‌برد. هیچ‌کس دقیقاً نمی‌داند چه چیزی باعث آن می‌شود، اما به احتمال زیاد نقش ژنتیک است.
بدن افراد مبتلا به نوع ۲، انسولین می‌سازند، اما یا مقدار آن کافی نیست یا استفاده از آنچه ساخته می‌شود، مشکل است. عوامل عمده در خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ چاقی (به ویژه اضافه وزن در ناحیه‌ی اطراف شکم) و کم تحرکی هستند. داشتن پیشینه‌ی خانوادگی نیز خطر ابتلا را افزایش می‌دهد.
۲. دریافت انسولین برای افراد نوع ۱ ضروری است؛ حل آنکه برای افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ درمان‌های متنوعی وجود دارد.
از آنجا که بدن افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ هیچ انسولینی نمی‌سازند، آنها به تزریق روزانه و یا پوشیدن یک پمپ انسولین که به بدنشان متصل است، نیاز دارند. بدون انسولین، آنها خواهند مُرد.
برای نوع ۲ طیف بیشتری از گزینه‌های درمان وجود دارد. ممکن است به شما گفته شود فقط روی رژیم غذایی خود نظارت کنید، بیشتر ورزش کنید و کمی وزن کم کنید، اما اکثر مبتلایان به دیابت نوع ۲ قرص مصرف می‌کنند تا بدن را به تولید انسولین و یا کمتر کردن سطح قند خون وادار سازند. اگر این تلاش‌ها موثر نبود و بیماری بدتر شد ممکن است به تزریق انسولین نیاز باشد.
۳. افت قند خون در دیابت نوع ۱ بسیار شایع است.
قند خون بالا خطرناک است، اما افت شدید قند خون که هیپوگلیسمی خوانده می‌شود نیز ممکن است موجب ضعف، سرگیجه، تعریق و لرزش شود. در موارد شدید می‌تواند فرد را بیهوش و حتی تهدید کننده‌ی زندگی باشد.
گرچه هر کسی می‌تواند تا حدی آن را تجربه کند، اما در افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ بسیار رایج است. به همین دلیل نیاز است تا مقدار انسولین دریافتی (از طریق تزریق یا پمپ) بر اساس مصرف مواد غذایی و سطح فعالیت با دقت محاسبه شود. آگاه باشید که این امر همیشه آسان نیست، و دریافت انسولین بیشتر از حدی که به آن نیاز دارید، می‌تواند سطح قند خون را کاهش دهد. حتی ورزش، هر چند که سالم است، اما می‌تواند موجب کاهش قند خون شود.
اگر مبتلا به علائم هیپوگلیسمی هستید، باید برای افزایش سریع قند خون اقدامی نمائید. که این امر ممکن است به معنای نوشیدن یک لیوان آب میوه، خوردن مقداری آب نبات یا مصرف قرص یا ژل حاوی گلوکز باشد.
۴. اگر شما به دیابت نوع ۲ مبتلا هستید، خوردن غذاهای شیرین می‌تواند بسیار خطرناک باشد.
غافلگیر شدید؟ اگر چه برای هیچ کس پرخوری شکلات هوشمندانه نیست، اما شینر می‌گوید که، افراد با دیابت نوع ۱ به طور کلی می‌توانند هر آنچه می‌خواهند بخورند، مشروط بر آنکه با دوز انسولین آنها مطابقت کند. بنابراین اگر می‌خواهید برای رفتن به یک جشن تولد برنامه‌ریزی کنید، می‌توانید به سادگی انسولین بیشتری برای مبارزه با یورش قند از کیک مصرف کنید.
اگر مبتلا به نوع ۲ هستید، ممکن است نیاز باشد کمی بیشتر مراقب مواد غذایی مصرفی خود باشید. اغلب افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ انسولین مصرف نمی‌کنند و اگر شما نیز مبتلا هستید از انسولین استفاده نمی‌کنید، بدین معناست که شما راهی آسان برای بی‌اثر کردن آنچه می‌خورید، ندارید. دیابت نوع ۲ تقریباً ارتباط مستقیمی با چاقی دارد، و خوردن مقدار زیادی شیرینی می‌تواند به راحتی به افزایش وزن منجر شود.
۵. دیابت نوع ۱ معمولاً در بچه‌ها تشخیص داده می‌شود؛ اما دیابت نوع ۲ بعداً بوجود می‌آید.
اگر چه این احتمال وجود دارد یک بزرگسال نیز به دیابت نوع ۱ مبتلا شود، اما ابتلا به آن در دوران کودکی بسیار شایع‌تر است. (به همین دلیل به دیابت نوجوانی معروف است.)اما ابتلا به دیابت نوع ۲ همچنان که پا به سن می‌گذارید،احتمال بیشتری می‌یابد: خطر ابتلا بعد از سن ۴۵ سالگی بیشتر می‌شود.
صرف نظر از زمانی که متوجه می‌شوید به دیابت مبتلا شده‌اید، یا کدام نوع از دیابت را دارید، جدی گرفتن آن بسیار مهم است. بسیاری از مردم تصور می‌کنند که نوع ۱ نوع “بد” است و نوع ۲ فقط یک ناراحتی جزئی است، اما هر دو می‌توانند به عوارض جدی مانند کوری، قطع عضو و نارسایی کلیه منجر شوند. اما نتیجه‌ی مهم این است که امکان زندگی سالم و طولانی با هر شکل از این بیماری وجود دارد. داروی خود را طبق دستور مصرف کنید، سطح قند خون خود را مکرراً کنترل کنید، خوب غذا خوردن، ورزش و محدود کردن استرس همگی از نکات کلیدی هستند.
