مقاله کامل درباره موم انداختن و عوارض و روش های آن
موم انداختن به این صورت انجام می شود که یک لایه نازک از موم گرم روی پوست مالیده شده و سپس یک پارچه، کاغذ یا زرورق روی آن قرار می گیرد و بعد از مالش در جهت خلاف رویش موها از سطح پوست برداشته می شود.
به این روش استریپ واکس گفته می شود و در مقابلش هارد واکس وجود دارد که در این روش از لایه ضخیم تری از موم استفاده می شود (نه از پارچه) و برای افرادی که پوست حساسی دارند مناسب تر است.
بهتر است موهای کدام بخش های بدن را موم بیندازیم؟
مناطق شایعی هست که موم انداختن برای آنها انجام می شود: اندام فوقانی، زیربغل، کشاله ران، اندام تحتانی، تنه و ناحیه تناسلی. توصیه می شود موم انداختن در مناطق زیربغل، کشاله ران و ناحیه تناسلی به دلیل اینکه موهای ضخیم و پرپشتی دارند به دلیل عوارض احتمالی بعدی و تحریک غدد لنفاوی منطقه ای، استفاده نشود. در داخل گوش، داخل بینی، مژه، پلک، ناحیه ت.ن.ا.س.ل.ی آقایان و نوک پستان نیز نباید از موم استفاده شود. جدیدا انواع خاصی از موم به بازار آمده که می توان از آن دسته به موم جلبک دریایی اشاره نمودکه اگر چه پایه دریایی دارد ولی به هر حال عوارضی مشابه با روش مرسوم موم انداختن و احتمال انتقال عوامل بیماری زای جلبکی دارد.
و چه عوارضی دارد؟
درد، سوختگی با موم داغ، حساسیت تماسی با موم یا پارچه، انتقال عوامل بیماری زا، فولیکولیت و سودوفولیکولیت، خون ریزی و کبودی، کهیر، پارگی پوست، برآمدگی های قرمز در سطح پوست، فرو رفتن موها به داخل پوست و تغییررنگ قهوه ای در محل رویش موها.
و چطور عوارضش را کم کنیم؟
قبل از انجام کار به جهت رویش موها توجه کنید تا احتمال فرو رفتن موبه داخل پوست و التهاب و چرکی شدن (فولیکولیت) به حداقل برسد. گاهی به دنبال این فولیکولیت ها فرد موهای فرورفته را دستکاری کرده و سعی در بیرون آوردن آنها میکند که همین امر به التهاب بیشتر منجر شده و درنهایت قهوه ای شدن محل که ممکن است برای مدت های طولانی باقی بماند، ایجاد می شود. حتما حرارت موم قبل از تماس با بدن باید کنترل شود. احتمال حساسیت به پارچه، کاغذ و خود موم ممکن است وجود داشته باشد که به صورت قرمزی، خارش، تورم و حتی ایجاد تاول می تواند بروز کند.
استفاده از موم و کاردک و وسایل مشترک در آرایشگاه ضرری ندارد؟
چرا؛ مکررا دیده شده است که زگیل خصوصا در ناحیه ت.ن.ا.س.ل.ی به دلیل استفاده از کاردک، موم یا ظرف مشترک انتقال پیدا میکند. ویروسی نیز وجود دارد که می تواند در اثر وسایل مشترک منتقل گردد. انتقال قارچ های سطحی پوست، عفونت های باکتریال و هپاتیت های ویروسی نیز امکان پذیر است. پس حتما باید توجه شود که از ظرف های یک بار مصرف، موم جدا و کاردک و پارچه مجزا برای هر فرد استفاده شود. بهتر است در مناطقی که موهای ضخیم و پوست حساس دارند (ناحیه ت.ن.ا.س.ل.ی و زیربغل)به جای پارچه یا زرورق و کاغذ از پدهای مخصوص استفاده شود. پارچه های مصرفی بهتر است از انواع هیپوآلرژیک باشند و جنس خشن نداشته باشند.
و چه کسانی نباید از مومک استفاده کنند؟
کسانی که تحت درمان با داروهای لایه برداری مثل ترتینوئین و ایزوترتینوئین هستند به دلیل اینکه پوست شان راحت تر دچار پارگی و شکنندگی می شود، بهتر است از موم انداختن استفاده نکنند و مخصوصا از موم انداختن در مناطق مبتلا به زگیل، مولوسکوم، عفونت های قارچی و باکتریال، خال یا پوست تحریک شده، شکاف دار و آفتاب سوخته اجتناب نمایند.
موم؛ انواع و اقسام
موم گرم
استفاده از موم گرم شایع ترین روش مورد استفاده است. این موم بلافاصله بعد از استعمال در سطح پوست با پارچه برداشته می شود و از رزین، موم پارافین، شربت گلوکز و عسل ساخته می شود. این روش سریع بوده و برای مناطق وسیعی در یک مرتبه استفاده می شود و روش مناسبی برای انواع موهای ظریف و خشن است و می تواند موهایی با ریشه های محکم و عمیق را برداشت نماید. رویش مجدد موها به صورت ظریف تر رخ می دهد. از مضرات این روش می توان به باقی ماندن موم در سطح بدن، حساسیت پوستی بیشتر و فرو رفتن مو به داخل پوست اشاره نمود.
موم داغ
این روش، قدیمی تر است و امروزه کمتر استفاده می شود. در این روش موم در سطح پوست سرد می شود و سپس برداشته می شود. این روش بهتر از روش قبلی سبب به دام انداختن موها می شود و برای مناطق کوچک با موهای ضخیم مناسب تر است.
موم سرد
در این روش، موم به طور آماده روی صفحات پارچه ای یا کاغذی قرار می گیرد.
▪برخی از پزشکان، موم انداختن را در افراد دیابتیک، مبتلایان به وریدهای واریسی یا آنهایی که گردش خون محیطی ضعیفی دارند، توصیه نمیکنند؛ زیرا در این افراد احتمال عفونت بیشتر است.
