چرا صدای ضبط شده خودم را دوست ندارم
قسمت آزاردهنده ماجرا این است که ضبط صوت به ما دروغ نمی گوید صدای واقعی ما همان صدای ضبط شده ماست نه چیزی که خودمان می شنویم.
هرکسی که حتی یک بار صدای ضبط شده ی خود را شنیده باشد، گویی نسخه ای بم از صدای خود می شنود، زیرا سیستم آکوستیکی جمجمه ی ما فرکانس امواج صدای ما را کاهش می دهد و در نتیجه ما صدایمان را عمیق تر و با شدت بیشتری می شنویم.
هر که تاکنون صدای خود را شنیده، می پرسد، آیا چیزی بدتر از این می شود که آدم صدای ضبط شده ی خود را بشنود؟ یا واقعا صدای من این طوریه؟
متأسفانه پاسخ مثبت است. وقتی به صدای خود گوش میکنید، آن صدا اثری از رسانایی استخوانی با خود ندارد.
▪ رسانایی استخوانی چیست؟
وقتی که صحبت میکنید، صدای خود را طی ارتعاشاتی درون جمجمه که توسط تارهای صوتی شما به جریان می افتند، می شنوید. این ارتعاشات جمجمه ی استخوانی شما را طی کرده و پرده ی گوش را به ارتعاش وامی دارند. در نتیجه طی این مسیر استخوانی، از انرژی امواج کاسته شده و قدرتشان کم می شود، و حس اشتباهی از صدای واقعی تان به شما می دهند. به همین دلیل وقتی که صدای ضبط شده ی خود را گوش می دهید، قوی تر به نظر می رسد. این صدا همان صداییست که دیگران در حالت عادی از شما می شوند و واقعیتی ناخوشایند برای بیشتر مردم است.
اما باید بدانید…
حداقل به یک نحوی باعث آرامش است که بدانیم عاملی که باعث می شود از شنیدن صدای خود منزجر شوید، درون سر شما نیست (گوش های شما مشکلی ندارند) و رسانایی استخوانی نیز نقش پررنگی در تکنولوژی روز دارد؛ برای نمونه، هدفون های رسانای استخوانی را در نظر بگیرید، که همان طور که سازندگانش می گویند، صدا را همانند ارتعاشات صوتی مستقیم از میان استخوان های سر به درون گوش می فرستد و کاملا پرده ی گوش را دور می زند (دیگر نیازی نیست صدایی از خود بشنوید که اثری از رسانایی استخوانی در خود ندارد).
